De papierwinkel

Verhuizen naar een ander land brengt, zo hebben wij gemerkt, een enorme berg papierwerk met zich mee. Dat begint al in Nederland bij de visumaanvraag, waar we letterlijk een twee centimeter dikke map met allerlei paperassen moesten tonen. Voor het verschepen van onze spullen was ook een invuloefening nodig waar menig mens ‘U’ tegen zou zeggen; of we van AL ONZE SPULLEN wilden aangeven of we het korter (en dus bonnetjes opduikelen) of langer dan een jaar in bezit hadden, waar we het gekocht hadden enz. Handig als je schoenen & tassen verzamelt, een eigen bedrijf met geïmporteerde spullen uit de hele wereld hebt en net vorig jaar je huis compleet hebt verbouwd en het halve meubilair hebt vervangen.

En aangekomen in The States begint het weer opnieuw. Gas, water en licht aanvragen, TV abonnement aanvragen. Allemaal met dikke deposits omdat we nog geen Social Security Number hadden. Die we uiteraard ook moesten aanvragen.

Inmiddels hebben we allebei een bankpas, creditcard en alle mogelijke spaar- en kortingspassen van de Starbucks tot ons favoriete restaurant. Wat die creditcard betreft: hier in Amerika bouw je credit history op. Dat werkt ongeveer zo: je vraagt een creditcard aan, geeft via die card zoveel mogelijk geld uit en dat betaal je dan weer terug. En als je dat een beetje onder de knie hebt en goed doet, mag je nog meer geld lenen. Wat een systeem. Manlief heeft al een ‘creditcardverlanglijstje’ gemaakt, zijn top 3 ziet er zo uit….:

1.       Porsche 911

2.       Ford Mustang

3.       Vakantiehuisje op Galveston Island

En toen kwam het spannendste, ons rijbewijs. Omdat Amerika geen verdrag heeft met Nederland, is het geen kwestie van rijbewijs laten zien en hop, je Amerikaanse variant afhalen. Nope. Het begint met een theorie test. Wij deden de online versie. Zes uur lang naar iemand luisteren die je de verkeersregels opleest, tussendoor voor de voice recognition een aantal keer bellen naar een telefoonnummer dat at random in beeld verschijnt – waardoor je ook niet achter je PC vandaan kunt gaan, want als je het telefoontje mist, mag je weer opnieuw beginnen. Uiteindelijk heeft het ons 9,5 uur gekost, inclusief af en toe een bak koffie om wakker te blijven.

Op het eind van de test krijg je 30 vragen, die je binnen 25 minuten moet beantwoorden. Ruim de tijd dus. Bij het beantwoorden van mijn vragen zat manlief paraat met het Handboek en dat ging dan ongeveer zo: ‘Schat, rood bord met in witte letters STOP erop, welke is dat?’ En: ‘Wit bord met 30 mph erop, hoe hard mag je daar dan rijden’. Eitje. Dus. Allebei 100% score.

En toen het afrijden… afgelopen donderdag. Gierende zenuwen, terwijl we allebei al jaren ons rijbewijs hebben. Op weg naar het Spring Megacenter begon er een lichtje in de auto te branden; tire pressure down. Band opgepompt. Lichtje brandde nog steeds. Stress, want als je auto technisch niet in orde is, mag je daar niet in afrijden. Bleek een software fout te zijn volgens Google, niks aan de hand dus voor ons gelukkig. 

Aan de balie, bij het invullen van het papierwerk gaf het scherm van onze behulpzame dame de melding ‘second verification needed’, waarop ze zei: “yeah, we have to await that, so you won’t be taking the test today”. Gevoelens van Yessssss en Nooohhh streden om de eerste plek. Toen bleek dat er een formulier verkeerd was ingevoerd en uiteindelijk werd het dus Yesss, we mochten afrijden.

Manlief eerst. Feilloos geslaagd. File parkeren ging als een zonnetje en rijden doet hij hier in Houston al drie maanden, dus easy peasy. En toen ikzelf. Een afschuwelijke examinatrice, twee keer opnieuw steken met inparkeren, en ik wist zeker dat ik gezakt was. En toen sprak zij de woorden: YOU PASSED. Ik voelde mij weer even 18.

Voorlopig zijn we klaar met papieren aanvragen en examens doen. Nu even genieten van het Texaanse leven.