Rice & West University

Rice is een van onze favoriete buurten in de stad. Vooral North en South Boulevard zijn prachtig, met grote brede lanen en aan weerszijden bomen die over de weg hangen en prachtige huizen. Hier gaan we graag fietsen en wandelen met de honden. In Rice zit een leuk winkelcentrum waar we vaak heen gaan in plaats van de Galleria. Op zaterdag is het rond de Galleria altijd extreem druk, dus Rice Village is dan een goed alternatief. Bovendien zitten er zoveel leuke, unieke winkeltjes, in tegenstelling tot de Galleria, waar toch met name de grote ketens zitten.

In Rice ligt ook de Rice University. Daar volg ik momenteel twee cursussen en ook daar fietsen we vaak. De University heeft een prachtige campus en zelfs een eigen stadion (Rice Owls) en een eigen politiebureau!

Vanuit Rice fietsen we door naar Hermann Park: www.hermannpark.org . Hier staat op de rotonde het monument van Sam Houston, naar wie de stad vernoemd is. Het park zelf is heerlijk om doorheen te wandelen. Het begint met een grote rechthoekige vijver, zo een als in Washington, waar Forrest Gump zijn oorlogsmedaille krijgt en weer met Jenny herenigd wordt. Er is een Japanse tuin, die gratis toegankelijk is. Ook is hier de Houston Zoo, waar het rond de Kerst fantastisch schijnt te zijn, met allemaal lichtjes. Achter de Zoo ligt, in de wijk West University, het Houston Medical Center, het grootste ter wereld. Naast Downtown en de Galleria is dit het derde grote centrum van Houston.

Naast Hermann Park ligt het Houston Museum of Natural Sciences. Om hier alles te zien kun je een hele dag uittrekken. Op donderdagmiddag gratis toegang, normaal 20$, dus wij gaan binnenkort een keer op donderdag. In het Museum is ook het Cockrell Butterfly Center gevestigd. Voordat je de prachtige vlinders te zien krijgt moet je je eerst enorme kevers (groter dan je hand), tarantula’s (groter dan de kevers) en andere enge insecten worstelen. Oh, en niet te vergeten de kakkerlakken, groot, groter en grootst. Brrr.

Een van de eerste dingen die ik googelde toen we wisten dat we naar Houston zouden verhuizen was: hebben ze hier spinnen, en zo ja, hoe groot zijn die? Onze eerste spin encounters hebben we in Brazos Bend gehad, dat was even slikken. In Big Bend National Park, in het noorden van Texas, leven tarantula’s en die kom je ook regelmatig tegen als je het park bezoekt. Een van de suppoosten bij het Butterfly center vertelde ons dat er vroeger, op de ranch waar ze woonde, regelmatig tarantula’s voorbijliepen. Slik. O ja, de Zwarte Weduwe spinnen leven hier in Houston gewoon in de stad…

Maar als je al die creepy crawlers hebt gehad, stap je het regenwoud in, waar duizenden schitterende vlinders rondvliegen. Wow, prachtig, zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Adembenemend mooi.

Mocht je na afloop trek hebben gekregen; er zit een McDonalds in het Museum. Maar je kunt ook een pakje larven met bbq-smaak of sprinkhanen met kaassmaak uit de automaat trekken….

De papierwinkel

Verhuizen naar een ander land brengt, zo hebben wij gemerkt, een enorme berg papierwerk met zich mee. Dat begint al in Nederland bij de visumaanvraag, waar we letterlijk een twee centimeter dikke map met allerlei paperassen moesten tonen. Voor het verschepen van onze spullen was ook een invuloefening nodig waar menig mens ‘U’ tegen zou zeggen; of we van AL ONZE SPULLEN wilden aangeven of we het korter (en dus bonnetjes opduikelen) of langer dan een jaar in bezit hadden, waar we het gekocht hadden enz. Handig als je schoenen & tassen verzamelt, een eigen bedrijf met geïmporteerde spullen uit de hele wereld hebt en net vorig jaar je huis compleet hebt verbouwd en het halve meubilair hebt vervangen.

En aangekomen in The States begint het weer opnieuw. Gas, water en licht aanvragen, TV abonnement aanvragen. Allemaal met dikke deposits omdat we nog geen Social Security Number hadden. Die we uiteraard ook moesten aanvragen.

Inmiddels hebben we allebei een bankpas, creditcard en alle mogelijke spaar- en kortingspassen van de Starbucks tot ons favoriete restaurant. Wat die creditcard betreft: hier in Amerika bouw je credit history op. Dat werkt ongeveer zo: je vraagt een creditcard aan, geeft via die card zoveel mogelijk geld uit en dat betaal je dan weer terug. En als je dat een beetje onder de knie hebt en goed doet, mag je nog meer geld lenen. Wat een systeem. Manlief heeft al een ‘creditcardverlanglijstje’ gemaakt, zijn top 3 ziet er zo uit….:

1.       Porsche 911

2.       Ford Mustang

3.       Vakantiehuisje op Galveston Island

En toen kwam het spannendste, ons rijbewijs. Omdat Amerika geen verdrag heeft met Nederland, is het geen kwestie van rijbewijs laten zien en hop, je Amerikaanse variant afhalen. Nope. Het begint met een theorie test. Wij deden de online versie. Zes uur lang naar iemand luisteren die je de verkeersregels opleest, tussendoor voor de voice recognition een aantal keer bellen naar een telefoonnummer dat at random in beeld verschijnt – waardoor je ook niet achter je PC vandaan kunt gaan, want als je het telefoontje mist, mag je weer opnieuw beginnen. Uiteindelijk heeft het ons 9,5 uur gekost, inclusief af en toe een bak koffie om wakker te blijven.

Op het eind van de test krijg je 30 vragen, die je binnen 25 minuten moet beantwoorden. Ruim de tijd dus. Bij het beantwoorden van mijn vragen zat manlief paraat met het Handboek en dat ging dan ongeveer zo: ‘Schat, rood bord met in witte letters STOP erop, welke is dat?’ En: ‘Wit bord met 30 mph erop, hoe hard mag je daar dan rijden’. Eitje. Dus. Allebei 100% score.

En toen het afrijden… afgelopen donderdag. Gierende zenuwen, terwijl we allebei al jaren ons rijbewijs hebben. Op weg naar het Spring Megacenter begon er een lichtje in de auto te branden; tire pressure down. Band opgepompt. Lichtje brandde nog steeds. Stress, want als je auto technisch niet in orde is, mag je daar niet in afrijden. Bleek een software fout te zijn volgens Google, niks aan de hand dus voor ons gelukkig. 

Aan de balie, bij het invullen van het papierwerk gaf het scherm van onze behulpzame dame de melding ‘second verification needed’, waarop ze zei: “yeah, we have to await that, so you won’t be taking the test today”. Gevoelens van Yessssss en Nooohhh streden om de eerste plek. Toen bleek dat er een formulier verkeerd was ingevoerd en uiteindelijk werd het dus Yesss, we mochten afrijden.

Manlief eerst. Feilloos geslaagd. File parkeren ging als een zonnetje en rijden doet hij hier in Houston al drie maanden, dus easy peasy. En toen ikzelf. Een afschuwelijke examinatrice, twee keer opnieuw steken met inparkeren, en ik wist zeker dat ik gezakt was. En toen sprak zij de woorden: YOU PASSED. Ik voelde mij weer even 18.

Voorlopig zijn we klaar met papieren aanvragen en examens doen. Nu even genieten van het Texaanse leven. 

Visite

Wekenlang heb ik er naar uit gekeken; mijn moeder is bij ons op visite! Fantastisch om haar na drie maanden weer te zien, lekker bij te kletsen, en haar te laten zien waar we wonen en hoe we ons leven hier leiden. 

Het is opvallend om te merken dat als je ergens gaat wonen, je de omgeving met heel andere ogen bekijkt dan als je er als toerist komt. Op al onze vorige Amerika reizen waren de memory cards van de fotocamera bijna te klein voor alle foto’s. Hier moet ik er telkens aan denken m’n camera mee te nemen om te zorgen dat ik mijn blogs ook van visuele inhoud kan voorzien. Dat is waarschijnlijk de onbewuste “we komen hier nog zo vaak, ik maak de foto’s nog wel een keer” gedachte die ervoor zorgt dat ik dat constant vergeet. Nu, met mijn moeder hier op bezoek, bekijken we Houston weer met heel andere ogen. Het wennen aan leven in deze grote stad ging zo makkelijk, dat we pas nu we erover vertellen en erin rondrijden met mams weer echt beseffen hoe bijzonder en speciaal dit allemaal is.

De wolkenkrabber waarin Joop werkt.

Manlief heeft ons een middag op sleeptouw genomen door Downtown. Het blijft fantastisch om tussen al die wolkenkrabbers te lopen. Ook ondergronds is er een hele wereld – een 10 kilometer lang gangenstelsel met eettentjes, winkeltjes etc. – om de in Downtown werkende Mensch van alle gemakken te voorzien, zonder dat deze de hitte van de stad hoeft te trotseren.

In een van de wolkenkrabbers, de Chase Tower, is op de zestigste verdieping een panoramamic view voor toeristen. Vanaf die plek heb je een schitterend uitzicht over de stad, en zie je pas echt hoe enorm groot Houston is. Het geeft ook meteen een goed beeld van hoe alles ten opzichte van elkaar ligt en het is leuk om alle, ons inmiddels bekende, plekken vanuit zo’n perspectief te zien.

Afgelopen weekend hebben we mijn moeder meegenomen naar Brazos Bend State Park, het park met de alligators, waar ik al eerder over schreef. Ons vorige bezoek was al ruim twee maanden geleden en het park zag er nu weer heel anders uit. Waren er in juli allemaal gele lelies, nu lag het water bezaaid met een dek van paarse waterlelies. Uiteraard weer de nodige alligators gezien en mooie plaatjes geschoten (dit keer er wel aan gedacht om mijn fotocamera mee te nemen).

’s Middags zijn we naar Minute Maid Park gegaan, het stadion waar de Astro’s hun baseballwedstrijden spelen, in hartje Downtown. Hoewel we al eens bij de Yankees in New York zijn geweest, was dit een totaal andere beleving. We kennen de spelers, we kennen de spelregels, we zijn uiteraard zeer grote Astro’s fans en we denken erover om een jaarkaart te kopen. Zondag speelden ze tegen de Oakland Athletics, en daar zaten we dan, in onze drie Astros shirtjes, precies achter de catcher, perfecte plekken. En yes, ze wonnen met 5-1! Een van onze favorieten – Colby Rasmus – sloeg een schitterende homerun, precies toen ik met mijn camera klikte (die gelukkig nog in mijn tas zat J ). 

De Chasetower

Uitzicht op de Galleria en onze wijk Montrose

Minute Maid Park

Redder in nood

Afgelopen zaterdag was het Global Care Day. Wereldwijd doen mensen op deze dag iets voor de samenleving. Het bedrijf waar manlief werkt doet hier al jaren aan mee, en zo ook manlief zelf dit jaar. Hij mocht, samen met een groep collega's, een deck schilderen voor een hulporganisatie, The Center . En dit is niet het enige evenement van z'n werk. Charity is sowieso nogal groot in Amerika. Om de haverklap worden er charity events georganiseerd door bedrijven. Bijna iedere Amerikaan doet wel iets voor charity.

Geld doneren is de eerste manier, en don't worry, genoeg gelegenheden daartoe. Langs de wegen bij de stoplichten zitten oorlogsveteranen, die graag gedoneerd krijgen. In het foldertje van Rice University, waar ik een aantal cursussen volg, zat een keurig envelopje waarop je kon aangeven hoeveel je wilde doneren. Op weg naar de Kemah Boardwalk een paar weken geleden lange, lange files: iedere automobilist werd staande gehouden door een groep brandweermannen die een donatiedag hadden. Bij de supermarkt zijn er om de haverklap inzamelingsacties; voor schoolboeken, voedsel, verzin het en je kunt het doneren. Van de week stond er een rechtenstudent aan de deur die met zijn club een tour door Texas maakte; of ik wat geld wilde doneren. Kortom, wil je hier in Amerika van je geld af, dan is dat zo geregeld.

De tweede manier is om je daadwerkelijk actief in te zetten voor de samenleving. Zo gaat manlief over twee weken heel actief een dagje golfen voor charity via z'n werk. De eerlijkheid gebiedt me wel te zeggen dat de fee voor die dag (ik sloeg stijl achterover van het bedrag) geheel ten goede komt aan charity. En afgelopen zaterdag ging hij dus schilderen voor The Center.

The Center kenden we al via de Farmers Market op Richmond Avenue (elke zaterdagochtend, aanrader). Ze maken daar verrukkelijke ginger snaps en cheese cookies, die in een goudkleurig blikje worden verkocht. Op elk blikje prijkt een kunstwerkje van een van de mensen die in The Center wonen. In het blikje zit een kartonnetje met daarop de naam van degene die het heeft gemaakt. Schattig, lekker, en je steunt een goed doel, wat wil een mens nog meer.

Het event begon lekker vroeg, dus op zaterdagochtend om 5.45 uur zaten wij in het donker op onze patio te genieten van het eerste kopje koffie en de stilte. Ineens hoorden we een meisje gillen: 'Get of me, help me, someone!!!'. We schrokken ons kapot, het klonk van akelig dichtbij - en Joop rende naar binnen om z'n autosleutels te pakken en deze dame in nood te gaan redden. Ik vond het doodeng - pistolen zijn nogal gewilde gadgets in Texas en ik zag Joop in mijn worst case scenario's al face-to-face staan met een enge man, zwaaiend met pistool en al een meisje in bedwang houdend. Na een paar rondjes rijden gelukkig meisje gevonden; ze was blijkbaar door haar vriend (inmiddels waarschijnlijk ex-vriend) beroofd van haar tas, hij had haar mobiel kapot getrapt en haar autosleutels in het riool gegooid. Een andere buurman was ook op haar hulpkreten afgekomen, en heeft haar uiteindelijk mee naar huis genomen. We gaan binnenkort even buurten om te kijken hoe het is afgelopen...

Blue Bell Creameries

Texanen zijn patriottisch, erg patriottisch. State shaped items zijn hier echt een dingetje. Zo hebben we bij onze buurtsuper de H-E-B kaas in de vorm van Texas, Texas shaped tortilla chips en snijplanken en cookie cutters in Texas vorm. Een stickertje met 'Proudly made in Texas' op je producten plakken is hier een garantie voor succes (handig om te weten voor als ik ooit weer een webshop wil starten).

Een van die typisch Texaanse producten is Blue Bell Ice cream. En een van de leukste uitjes in Texas is een bezoekje aan de ijsfabriek van Blue Bell in Brenham. Een tour die laat zien hoe het ijs wordt gemaakt, en aan het eind natuurlijk proeven!

Maar... sinds april is er geen Blue Bell meer. En zijn er geen Blue Bell tours meer. Er werden listeria bacteriën in hun ijs gevonden, achteraf dan, nadat er drie doden waren gevallen. Alle fabrieken werden gesloten, de tours gestopt, en de lege schappen in de supermarkten werden opgevuld met Ben & Jerry's en Dreyers Ice cream. Toen wij hier in juni aankwamen dus geen Blue Bell ijs voor ons. Gelukkig hebben ze hier zo'n 30 verschillende smaken Ben & Jerry's, dus we zijn de eerste maanden wel doorgekomen hoor.

Sinds een maand gonsde het gerucht dat Blue Bell back-in-business was. De geruchten werden groter en twee weken geleden werd er officially announced dat op 31 augustus Blue Bell ijs weer in de schappen zou liggen! Eindelijk, heerlijk! Ze bouwen het rustig op, met de klassieke smaken Vanilla en Dutch Chocolate en publieksfavoriet Buttered Pecan. Maar binnenkort moeten alle 50 smaken weer verkrijgbaar zijn, zo wordt er gesproken.

De 31e augustus was het uiteraard gekkenhuis bij de H-E-B vanwege iedereen die voor het ijs kwam. Buurman Kyle moest maar liefst drie supermarkten af voor hij z'n ijs had. Wij hebben even gewacht en onze hand gelegd op een enorme bak Buttered Pecan en een pintje Cookie Dough. Tot op de dag van vandaag is het nog steeds 'maximaal twee emmers per persoon', om ervoor te zorgen dat iedereen in Texas kan genieten van Blue Bell ijs, en niet alleen degene met de grootste pick up truck.

Die Cookie Dough is overigens wel verdacht... die stond niet op de lijst van smaken die ze nu weer produceren. Hij ligt nog in de vriezer te wachten op ons. Het zal toch geen oude batch zijn? Ach, een beetje risico maakt het leven spannend zullen we maar zeggen. Hopelijk tot een volgende blog :-).