Naast al dat heerlijke nieuwe eten waar ik van de week
over heb geblogd, zijn er hier ook dingen die we missen. Pas in een ander land
kom je erachter wat zo ‘typisch Hollands’ is. Stamppotten kunnen we hier
uiteraard gewoon zelf maken, en met het gehakt hier maken we de allerlekkerste
gehaktballen. Ook hebben we ons gewaagd aan de zelfgemaakte bitterballen,
mayonaise, oliebollen en appelflappen. Maar ’t is toch anders dan van de Albert
Heijn.
Neem nou die mayonaise. Heerlijk om zelf te maken, niet
te overtroeven. De mayonaise die je hier in Amerika in de supermarkt koopt
smaakt allemaal erg citroenig. Lekker voor een keertje, maar na een tijdje komt
de citroensmaak je neus uit. Nee, geef ons maar gewoon lekkere Zaanse mayo! Nu
is mayonaise zelf maken gelukkig niet moeilijk, en zelfgemaakt is uiteraard het
lekkerst, maar die fabriekssmaak waar je mee opgegroeid bent, die kun je in het
buitenland ineens zo missen.
Hetzelfde geldt voor vla. Gewoon van die lekkere Campina
vla. Zelfgemaakte custard/vla is fantastisch, maar blanke vla of hopjesvla of
stoofperen-herfstvla van de Campina: je kan me er tegenwoordig voor wakker
maken. Of wat te denken van luchtig toetje, met die heerlijk chemische vanille-
of banaansmaak. Ik droom ervan.
Ja, Amerika is op zich wel een toetjesland, maar dan
hebben we het vooral over taart en cheesecake (of ijs natuurlijk…). Vla kennen
ze niet. Yoghurt gelukkig wel, maar ook daar is het goed zoeken naar echt
lekkere yoghurt; wij houden het hier maar bij de Griekse yoghurt, die kennen we
van thuis, lekker Nederlands ;-).
Even terug naar de mayonaise: wij missen hier ook de
zaken waar je normaal gesproken mayonaise op doet, zoals bitterballen,
frikadellen, bereklauwen, eigenlijk alles wat je in de snackbar kunt krijgen.
Toen we nog in Nederland woonden kwamen we nauwelijks bij de snackbar. Maar ja,
alles wat schaars is, wordt begeerlijker. Laatst droomde ik over vlammetjes.
Die ik dan dipte in van die twee-kleurenvla. Zooo lekker.
En borreldingen. Borrelnootjes om te beginnen. Kennen ze
niet. Paté: heel goed zoeken. Filet americain – nooit van gehoord hier. Waarom
hebben ze die zut dan in hemelsnaam AMERICAIN genoemd?? (Mocht je dat echt willen weten: zie hier het antwoord).
En dan is er nog thee. Losse thee, van die lekkere
kruidenthee. Lastig hier hoor, voor die Amerikanen. En bonbons, liefst van Visser.
Die ze bij Tante Jet in Ons Dorp hebben. Waar ze ook die heerlijke thee
verkopen. Liefst zou ik dat hele winkeltje naar hier importeren.
En van die praktische dingen: bladgelatine kennen ze hier
niet. Wel poedergelatine, maar daar kan ik dan weer niks mee.
Af en toe komt er ineens een heerlijk pakket uit
Nederland met de post. Lieve vrienden en familie die ons eten sturen! Daar
kunnen we zo gelukkig van worden! Daarnaast komen er dit jaar gelukkig veel
vrienden en familie op bezoek, die allemaal vragen wat ze mee kunnen nemen voor
ons uit Nederland. Lief!!
Maar goed, om niet te afhankelijk te worden van vrienden,
familie en andere lieve mensen heb ik het volgende bedacht. Ik ga binnenkort
een foodtruck beginnen. Met een borrelkaart vol Nederlandse borrelhapjes. Met
patat, kroketten, frikadellen, bereklauwen en heel veel echte Zaanse mayonaise.
En een toetjeskaart met blanke vla, hopjesvla en luchtig toetje. En een kopje
kruidenthee met bonbonnetje toe. En die foodtruck noemen we dan 'The frying
Dutchman'.
