Wapens in Amerika deel 2 - De Praktijk

Een paar weken geleden schreef manlief een gastblog over Wapens in Amerika - de theorie en de feiten. Nou, hieronder gaan we dan... de praktijk aldus mijn man.

In Nederland was ik lid van de gezellige en professionele Schietvereniging Baarn en Omstreken. Ik schoot daar een luchtgeweer en een handvuurwapen: ik heb een linkshandig, 20 jaar oud Steyr Match CO2-geweer, en ik had een full size Walther 1911-.22 Government Model. Vanwege de verhuizing naar Texas moest ik mijn lidmaatschap beëindigen en mijn verlof inleveren. Het luchtgeweer heb ik opgeborgen en het pistool heb ik geschonken aan de vereniging. Ik hoop dat de (aspirant-)leden er lol van hebben. 

“Gek,” dacht ik, “Ik ga naar Texas maar mag mijn pistool niet meenemen.” Maar waar ik me op verheugde, is dat Amerika in het algemeen en Texas in het bijzonder een walhalla zijn voor de schietsport enthousiasteling. Onlangs was het zover: met een collega en zijn echtgenote gingen de vrouw en ik naar een Amerikaanse schietbaan. Ik was heel benieuwd om te zien in hoeverre het zou afwijken van wat ik gewend was in Nederland.

Nou, die verschillen vallen wel mee. Ik heb er zo snel drie ontdekt. De eerste is het ontbreken van het verenigingsaspect. Op basis van de ervaringen van twee bezoekjes aan één baan hier is het een vrij aselecte steekproef, maar het schietbaanbezoek lijkt hier vooral functioneel te zijn. Ik was gewend op de Baarnsche baan eerst te schieten, en daarna met de andere schutters een koffie, cola of een biertje te drinken. Hier - op de familie-georiënteerde baan in Texas - geen Baarnsche gezelligheid. De eigenaar en de medewerkers zijn bijzonder behulpzaam en erg vriendelijk, maar gericht op het correct invullen van de formulieren, veiligheid (geen verschil met Nederland!) en het kiezen en gebruiken van het juiste materiaal. Ze hebben de Vrouw des huizes wel erg goed geholpen, veel goede adviezen gegeven, en gerustgesteld over de bevindingen van het schieten met een groot kaliberwapen op een van de binnenbanen. Verder is het oorbescherming en bril op, doosje leegschieten, een colaatje uit de automaat mee en weer naar huis.

Dat is namelijk verschil twee. In Nederland, schoot ik op de binnenbaan met lucht, of met mijn klein kaliberwapen in kaliber .22. Groot kaliber - feitelijk alles groter dan deze 5,7 millimeter – is voorbehouden aan de buitenbaan. Op de Amerikaanse baan mochten we binnen schieten met het grote spul. Uiteraard met de nodig gehoor- en oogbescherming, maar als je voor het eerst een .40 S&W ofwel 10 millimeter vast hebt en binnen vier muren schiet, is dat een hele gebeurtenis. De klappen die deze jongens maken zijn erg, erg indrukwekkend, als je feitelijk in een dichte loods staat. De letterlijke en figuurlijke vuurdoop voor de spouse, die met de .22 maar ook met de zware, felle .40 schoot, was er eentje om niet snel te vergeten. Ik heb zelf ook nog geschoten met de veel zwaardere en grotere army issue Colt 1911 (nummer 1277 ooit gefabriceerd, en nog gebruikt in WOII) in .45. Het was behoorlijk bijzonder om te schieten met zo’n stuk Amerikaanse geschiedenis.

Waar ik niet aan kon wennen - verschil nummer drie - was het doel waar ik op moest schieten. Ik ben gewend om te schieten op ronde rozen, die op een plankje worden geplakt. Je probeert groepjes van vijf schoten bij elkaar te plaatsen, en liefst zo dicht mogelijk bij het midden van de roos. Hier werd mij gevraagd of ik een lichtblauw of een roze silhouet van een mens wilde hebben. Ik zei dat ik graag een ronde roos wilde hebben, waarop ik van drie kanten te horen kreeg dat ik uit die roze of blauwe kaart moest kiezen. Daaroverheen kon ik wel een ronde roos plakken, zei mijn collega. Dat heb ik dan maar gedaan, maar het blijft gek om te schieten op de vorm van een hoofd of borstkas.

Afgelopen weekend heb ik mijn ouders, die de komende weken bij ons zijn, letterlijk hun vuurdoop gegeven. Ditmaal gewoon een vel met vijf ovalen, hetgeen meer leek op wat ik in Nederland gewend was. “Alles went,” zeggen ze, maar geef mij maar gewoon ondefinieerbare cirkels op een stuk papier, in plaats van de omtrekken van een mens. Voor hen die ons bezoeken gaan, geïnteresseerden worden door ondergetekende graag begeleid naar de schietbaan voor een rondje doel raken. “When in Rome, …”!