zondag 29 november 2015

Miss Perline

De laatste tijd is de frequentie van mijn blogs nogal gedaald. En wel met een reden: ik heb afgelopen week mijn eerste Amerikaanse online store geopend.

De afgelopen maanden heb ik getwijfeld wat het zou worden: ga ik weer een baan in de ICT zoeken, of ga ik me toeleggen op het ontwerpen & verkopen van mijn eigen sieraden. In eerste instantie neigde de balans naar de kantoorbaan. Tot ik begon met nieuwe sieraden ontwerpen en ik merkte dat daar mijn echte passie ligt.

En nu is er dus mijn nieuwe online store: www.etsy.com/shop/missperline. De mensen die Ananda Beads kennen zullen de sieraden zeker herkennen. Veel edelstenen armbandjes, kettinghangers en binnenkort ook oorbellen en kettingen.

Op dit moment verzendt Miss Perline alleen binnen Amerika, maar wie weet volgend jaar ook naar Europa!











maandag 23 november 2015

San Antonio & Hill Country

Als je aan een Texaan vraagt: 'We gaan naar <stad>, wat is leuk om daar te doen?', dan is het standaard antwoord dat je krijgt: 'Daar kan je lekker eten, daar is een leuke bar en daar is een goede BBQ'. Alles draait bij de Texanen om eten, letterlijk.
Als een Texaan een weekendje weggaat en je vraagt: 'Wat ga je doen?' Dan krijg je ongeveer hetzelfde antwoord als hierboven: 'We lunchen daar, dan gaan we daar ff wat drinken en we eten daar en daar...'
Afgelopen weekend wisten we dus precies waar we moesten eten & drinken, maar hoe Hill Country er nou uitzag... geen idee! En wat een verrassing bleek het te zijn.

Op drie uur rijden van Houston ligt San Antonio. Achter San Antonio begint de Hill Country; het gebied waar de Duitsers zich een paar eeuwen geleden vestigden. Plaatsjes als New Braunfels en Gruene herinneren nog aan die tijd. Ook vind je her en der nog echte Duitse Biergarten en worden er Oktoberfesten en Wurstfesten gehouden.

Dit alles in een setting van Toscaans aandoende glooiende heuvels met tussendoor echt Amerikaanse cowboydorpjes als Boerne en Bandera. Een vreemde combinatie, en absoluut adembenemend mooi. Ons rondje ging van Boerne (spreek uit Bernie) naar Bandera, de door zichzelf uitgeroepen 'Cowboy Capital of the World'. In de Arkey Blue's Silver Dollar waanden we ons helemaal in cowboyland. Letterlijk een 'hole in the wall': een deur waarachter een trap naar beneden leidde en ons instant deed terugvoeren naar The good ol' Times. Een schaars verlichte ruimte, lange tafels met rood-wit geblokte kleedjes, een bar met barkrukken zo oud als de wereld. Cowboys, en dan de echte, aan een lange tafel, allemaal aan het bier (om kwart voor 12 in de ochtend). Zaagsel op de grond en herten en geweren aan de muur. Manlief bestelde twee koffie, die hadden ze niet, dus dan ook maar aan het bier...



Na dit kroegbezoek togen wij, lichtelijk aangeschoten, naar Lost Maples State Park. Lost Maples geheten, omdat dit een van de weinige plekken buiten New England is waar je Maple Trees vindt.



















We waren iets te laat voor de mooiste herfstkleuren, waar de maple trees beroemd om zijn (laatste twee weken van oktober - eerste twee weken van november). De trail die we hebben gelopen was echter meer dan de moeite waard, wat een prachtige natuur.


In ons dorp in Nederland waren we gewend binnen vijf minuten rijden in het bos of de duinen te zijn. Hoewel Houston verrassend groen is, missen we de natuur heel erg, omdat we midden in de stad wonen. Dit weekend was voor ons dan ook een verademing, eindelijk weer eens midden in de natuur zijn.
Van Lost Maples State Park togen we via een prachtige weg dwars door Hill Country terug naar San Antonio. Onderweg kwamen we Texas Longhorns, bizons, gieren, coyotes (dood), talloze roofvogels en letterlijk honderden herten tegen.


Nog een snelle tussenstop in Bandera om BBQ te eten - niet te verwarren met wat wij in Nederland BBQ noemen. Dat heet hier namelijk grillen. Een hamburger grill je op de BBQ. BBQ vlees is vlees dat tussen de 8 en 24 uur op de BBQ (grill) heeft gelegen en helemaal doordrongen is van rookgeur en zacht als boter uit elkaar valt. Heerlijk dus. Volgt iemand het nog?





San Antonio staat bekend om twee dingen: de Riverwalk en de Alamo. De Riverwalk is een soort 'Utrechtse gracht' die door de stad loopt, overgoten met een Mexicaans sausje en begroeid met subtropische planten. Aan de Riverwalk zitten talloze restaurantjes.
Ons hotel, het Drury Plaza, ligt aan deze Riverwalk. Vanaf het dak van het hotel had je een prachtig uitzicht over de hele stad. Bovendien kregen we gratis diner & drankjes, een aanrader dus, dit hotel.

De volgende ochtend was het tijd voor een stukje cultuur - een van de weinige stukjes echte cultuur in Amerika; The Alamo. De Alamo was een katholiek missiegebouw en werd gebruikt als garnizoensplaats in de Texaanse onafhankelijkheidsoorlog.

Een stukje geschiedenis: Amerika bestaat uit 50 staten (de sterren in de Amerikaanse vlag), maar dit is niet altijd zo geweest. Pas in 1959 werden de laatste twee staten (Alaska en Hawaii) toegevoegd. In de tijd van het uitroepen van de Onafhankelijkheidsverklaring (1776), bestond Amerika uit slechts 13 staten. Van 1836 - 1845 was de Republiek Texas een onafhankelijke land. De Texaanse Onafhankelijkheidsoorlog was het gevecht om Texas tussen Mexico en de Verenigde Staten, waarbij De Alamo het strijdtoneel was.  In 1836 overvielen de Mexicanen de missiepost en zij wonnen deze slag. Hierbij kwam onder andere de Amerikaan Davy Crockett om het leven. Vlak daarna vond de Slag bij San Jacintho plaats, gewonnen door de Amerikanen onder leiding van Sam Houston, jawel, de man die Houston zijn naam gaf. Sam Houston werd de eerste president van de Republiek Texas. In 1845 werd Texas uiteindelijk geannexeerd als 28e staat van Amerika.

Vandaag de dag behoort The Alamo tot de Unesco werelderfgoederen. De mensen die ons goed kennen weten dat wij proberen alle werelderfgoederen ter wereld in ons leven te gaan zien. Een flinke uitdaging, omdat er elk jaar nieuwe erfgoederen bijkomen op de lijst van ruim 800. In Amerika zijn relatief gezien weinig werelderfgoederen, maar The Alamo is er een van. En terecht. Als je je een beetje verdiept in de geschiedenis is het bijzonder om rond te lopen op zo'n oude missiepost. Om je voor te stellen dat de eerste westerlingen hier zo'n tweehonderd jaar geleden leefden, zonder airco, zonder stromend water uit de kraan, bloederige gevechten leverend om te leiden naar het Texas zoals we dat vandaag de dag kennen en om te bouwen aan San Antonio zoals het nu is.



Zo. Dat was wel weer genoeg geschiedenis voor een dag. Op naar Cavenders Boot City, alwaar wij echte cowboy boots hebben gehaald onder het motto: When in Rome...

Op onze nieuw verworven laarzen togen wij naar New Braunfels, waar de kortste rivier ter wereld ontspringt, the Comal River. Rondom New Braunfels vind je verschillende rivieren en een bosrijk gebied met prachtige wandelroutes. Na weer een duik in deze natuur was het tijd om naar huis te gaan. Maar we gaan zeker nog een keer terug. En waarschijnlijk wel vaker, er is nog zoveel te zien in Hill Country. En zeker in het voorjaar, als alle prachtige wildflowers in bloei staan en het hele gebied blauw is van de bluebonnets, de nationale bloem van Texas.

Hill Country, we'll be back!
















dinsdag 3 november 2015

Wapens in Amerika deel 2 - De Praktijk

Een paar weken geleden schreef manlief een gastblog over Wapens in Amerika - de theorie en de feiten. Nou, hieronder gaan we dan... de praktijk aldus mijn man.

In Nederland was ik lid van de gezellige en professionele Schietvereniging Baarn en Omstreken. Ik schoot daar een luchtgeweer en een handvuurwapen: ik heb een linkshandig, 20 jaar oud Steyr Match CO2-geweer, en ik had een full size Walther 1911-.22 Government Model. Vanwege de verhuizing naar Texas moest ik mijn lidmaatschap beëindigen en mijn verlof inleveren. Het luchtgeweer heb ik opgeborgen en het pistool heb ik geschonken aan de vereniging. Ik hoop dat de (aspirant-)leden er lol van hebben. 
“Gek,” dacht ik, “Ik ga naar Texas maar mag mijn pistool niet meenemen.” Maar waar ik me op verheugde, is dat Amerika in het algemeen en Texas in het bijzonder een walhalla zijn voor de schietsport enthousiasteling. Onlangs was het zover: met een collega en zijn echtgenote gingen de vrouw en ik naar een Amerikaanse schietbaan. Ik was heel benieuwd om te zien in hoeverre het zou afwijken van wat ik gewend was in Nederland.

Nou, die verschillen vallen wel mee. Ik heb er zo snel drie ontdekt. De eerste is het ontbreken van het verenigingsaspect. Op basis van de ervaringen van twee bezoekjes aan één baan hier is het een vrij aselecte steekproef, maar het schietbaanbezoek lijkt hier vooral functioneel te zijn. Ik was gewend op de Baarnsche baan eerst te schieten, en daarna met de andere schutters een koffie, cola of een biertje te drinken. Hier - op de familie-georiënteerde baan in Texas - geen Baarnsche gezelligheid. De eigenaar en de medewerkers zijn bijzonder behulpzaam en erg vriendelijk, maar gericht op het correct invullen van de formulieren, veiligheid (geen verschil met Nederland!) en het kiezen en gebruiken van het juiste materiaal. Ze hebben de Vrouw des huizes wel erg goed geholpen, veel goede adviezen gegeven, en gerustgesteld over de bevindingen van het schieten met een groot kaliberwapen op een van de binnenbanen. Verder is het oorbescherming en bril op, doosje leegschieten, een colaatje uit de automaat mee en weer naar huis.

Dat is namelijk verschil twee. In Nederland, schoot ik op de binnenbaan met lucht, of met mijn klein kaliberwapen in kaliber .22. Groot kaliber - feitelijk alles groter dan deze 5,7 millimeter – is voorbehouden aan de buitenbaan. Op de Amerikaanse baan mochten we binnen schieten met het grote spul. Uiteraard met de nodig gehoor- en oogbescherming, maar als je voor het eerst een .40 S&W ofwel 10 millimeter vast hebt en binnen vier muren schiet, is dat een hele gebeurtenis. De klappen die deze jongens maken zijn erg, erg indrukwekkend, als je feitelijk in een dichte loods staat. De letterlijke en figuurlijke vuurdoop voor de spouse, die met de .22 maar ook met de zware, felle .40 schoot, was er eentje om niet snel te vergeten. Ik heb zelf ook nog geschoten met de veel zwaardere en grotere army issue Colt 1911 (nummer 1277 ooit gefabriceerd, en nog gebruikt in WOII) in .45. Het was behoorlijk bijzonder om te schieten met zo’n stuk Amerikaanse geschiedenis.

Waar ik niet aan kon wennen - verschil nummer drie - was het doel waar ik op moest schieten. Ik ben gewend om te schieten op ronde rozen, die op een plankje worden geplakt. Je probeert groepjes van vijf schoten bij elkaar te plaatsen, en liefst zo dicht mogelijk bij het midden van de roos. Hier werd mij gevraagd of ik een lichtblauw of een roze silhouet van een mens wilde hebben. Ik zei dat ik graag een ronde roos wilde hebben, waarop ik van drie kanten te horen kreeg dat ik uit die roze of blauwe kaart moest kiezen. Daaroverheen kon ik wel een ronde roos plakken, zei mijn collega. Dat heb ik dan maar gedaan, maar het blijft gek om te schieten op de vorm van een hoofd of borstkas.


Afgelopen weekend heb ik mijn ouders, die de komende weken bij ons zijn, letterlijk hun vuurdoop gegeven. Ditmaal gewoon een vel met vijf ovalen, hetgeen meer leek op wat ik in Nederland gewend was. “Alles went,” zeggen ze, maar geef mij maar gewoon ondefinieerbare cirkels op een stuk papier, in plaats van de omtrekken van een mens. Voor hen die ons bezoeken gaan, geïnteresseerden worden door ondergetekende graag begeleid naar de schietbaan voor een rondje doel raken. “When in Rome, …”!