6-8-2015

Zes jaar geleden, 6 augustus 2009, een bloedhete dag in Nederland. Bijna net zo warm als 6 augustus 2015 in Houston, precies 6 jaar later. De dag dat onze container met spullen aankwam. Wat een cadeau! En wat heerlijk om alle spullen weer te zien; lekker zitten op onze fijne bank, eindelijk weer in ons eigen bed slapen, alle keukenspullen weer voorhanden en van die 'O, ja, die hadden we ook nog...' momenten.



Met zeven man kwamen ze aan. En zwoegen dat ze deden. En zweten. Al die zware houten meubelen ook... En ik stond intussen dozen uit te pakken in de keuken, elk glaasje, elk bakje, overal een papiertje omheen wat eraf moest, 140 dozen lang. Het aanrecht lag bezaaid met glazen, bakjes, potjes, dekseltjes enz enz. Om half drie vroeg ik: hebben jullie eigenlijk wel geluncht? Uh... no, m'am, was het antwoord. Goed, dan ga ik een lekkere pastasalade voor jullie maken. Tussen alle potjes en dingetjes wist ik een klein beetje ruimte te maken en terwijl de pasta stond te koken sneed ik de tomaten, komkommer en ui. Snel de pasta afgieten, theedoek om de pan vast te pakken en toen ging het mis - de theedoek bleef haken aan het fornuis en ik giet zo de pan pasta & kokend water over m'n hand. So much for homemade pasta salad. Sorry mannen.

Rennen naar de badkamer (de keuken heeft ook een kraan, geen idee waarom ik naar de badkamer liep) en onder stromend water met die hand. Heel flink, de pijn verbijtend, riep ik naar een van de jongens om ijsblokjes te brengen. En de komende 10 minuten te blijven brengen. Dan komt zo'n Amerikaanse koelkast die op commando ijsblokjes maakt goed van pas. Daarna ingesmeerd met Boegem balsem en naar buiten om een peuk te roken. Buiten was het bloedheet en niet te doen met die verbrande hand. Toch maar een verbandje omheen gedaan. Toen eindelijk manlief gebeld. En daar kwamen de tranen, van de schrik, van de pijn, van alle emoties van die dag. De lieverd heeft alles uit z'n handen laten vallen en is meteen naar huis gekomen.

's Avonds zouden we uit eten gaan bij Eddie V's voor onze trouwdag. Een fantastisch restaurant waar ik dus ook per se heen wilde, al moest de filet mignon in stukjes voor me gesneden worden, omdat dat echt nog niet ging met die hand. Het diner was meer dan de moeite waard. De man had een steak van 22 ounce... meer dan 700 gram. Schoon op. De lekkerste steak ooit. Aldus hem.

En blijkbaar had de schat bij het reserveren aangegeven dat het onze huwelijksdag was. Nou, dat is iets bijzonders hier in Amerika hoor, dat laat men niet ongemerkt voorbij gaan zeg maar. Rozenblaadjes op de tafel, en een kaart met felicitaties en door het voltallige personeel ondertekend. Toen we eenmaal zaten werden achtereenvolgens gefeliciteerd door: de dame die ons bediende, de waterinschenker, de bordenafruimer, de kok die ons hoofdgerecht kwam brengen, een toevallige voorbijganger, de sales manager, de general manager en toen we gingen roken door de mannen van de valet parking. Goh, wat voelden wij ons getrouwd die avond. Helemaal toen het dessert kwam, met in chocolade 'Happy Anniversary' op het bord geschreven. Wat een goed einde van een heftige dag.

Na een week lang kastjes inrichten, herinrichten, toch nog net even anders inrichten en herorganiseren is het huis af. En het voelt geweldig. Eindelijk die lang gewilde yogakamer, eindelijk een prachtige logeerkamer voor de gasten. Echt om het bed heen kunnen lopen, een keuken waar we allebei - TEGELIJK - kunnen koken en bakken zonder elkaar constant in de weg te lopen. We zijn tevreden, erg tevreden.

 Wat de hand betreft: het verbrande vel is eraf, ik heb nu een prachtig nieuw glanzend huidje. Beetje bijkleuren in de zon en je ziet er - hopelijk - niets meer van.

Gebakken squirrel

Eekhoorn-achtigen in mijn eigen tuin, iets dat ik altijd al heb gewild. Dus toen we hier kwamen wonen was mijn enthousiasme groot vanwege het feit dat we heuse, echte squirrels hebben in de bomen rond ons huis. Schattige beestjes, die squirrels. Ze zijn vooral 's ochtends vroeg en voor het donker wordt actief. We hebben een walnotenboom over ons terras hangen, en het is zo'n lief gezicht als je zo'n beestje een walnoot ziet oppeuzelen. De eerste dagen dat we hier waren hebben we er uren naar zitten kijken.

Nou, we zijn er nu wel klaar mee, met die squirrels. De afgelopen dagen heeft het flink geregend en hebben we pittige onweersbuien gehad. Dat was ook wel nodig, na zes weken droogte en hitterecords. Gistermiddag begon de zon weer te schijnen en ineens waren daar de squirrels. Massaal. Met z'n allen. Leuk, dacht ik eerst nog, snel naar binnen om de fotocamera te pakken. Met gevaar voor eigen leven die beesten gefotografeerd. Ze hebben namelijk de oorlog niet meegemaakt. Da's wel duidelijk. Wat ze doen: ze pakken een walnoot, eten er een hapje van, en laten dat ding vallen. Plok. Op ons terras. En de walnoten zijn zo groot als pingpongballen, dus je moet echt uitkijken dat je zo'n ding niet op je hoofd krijgt.

Blijkbaar hadden ze honger gisteren. En blijkbaar was de hele squirrel familie uitgenodigd in ONZE walnotenboom. Plok plok plok. Toen we na een half uurtje binnen zitten even naar buiten gingen, lag het terras bezaaid met walnoten. En stukjes walnoten. En walnoten waaruit een miniscuul hapje was genomen. Zucht. Terras geveegd, alles weer netjes.

Die walnoten zelf hebben overigens ook een naar trekje; ze vlekken. En die vlekken gaan er niet uit in de was. En raak ze vooral niet aan, die walnoten, want de vlekken gaan ook niet van je handen af. Goed, vlekken dus. Donkerbruin. Niet handig met cremekleurige kussens op de loungeset (toen we ze kochten dacht ik al hmmm... interessante kleur, maar het was de enige kleur die ze hadden, en ze waren wasbaar, dus vooruit dan maar). Afgelopen week heb ik daarom nieuwe hoezen gemaakt voor de kussens. Prachtig gezicht, mooi zwart, en net op tijd voor de squirrels dus.

Vanochtend deed ik de deur open... hele terras weer bezaaid met walnoten. Manlief was er zo klaar mee, die heeft ze allemaal verjaagd, de hele squirrel familie. En tien minuten later zaten ze er weer, 't is net onkruid.

Vanavond hebben we een BBQ bij vrienden in de buurt (met zwembad!). We hebben afgesproken dat wij ook wat voor op de BBQ mee zullen nemen. Ik denk dat ik weet wat wij eten.

Gastblog van De Man des Huizes

Het is nu alweer 6 weken dat we hier zitten. De afgelopen maanden - vanaf eind januari toen mijn directeur me in zijn kantoor riep om me te vertellen dat ik op de shortlist stond voor een rol in Amerika - zijn een achtbaan geweest. Soms gestrest, vaak heel spannend -- de afspraak bij het consulaat -- en soms lastig, met de weken zonder onze eigen spulletjes, en afscheid nemen van vrienden en familie. Maar boven alles is het erg speciaal en gewoon leuk geweest. We beseffen ons heel goed dat dit een kans uit duizenden is, en proberen alles wat we doen zo bewust mogelijk mee te maken.

En dat valt niet eens mee. Debby en ik zijn aanpakkers, staan niet overdreven stil bij de dingen die we bereiken en meemaken, en slaan ons kalm door het leven. Het helpt niet dat Amerika in veel opzichten een heel erg makkelijk land is, zelfs om te wonen. Toegegeven, sommige zaken zijn lastig: een sofinummer aanvragen, het rijbewijs opnieuw halen en alles wat met bankieren te maken heeft. Maar verder gaat nagenoeg alles makkelijk, iedereen is behulpzaam en omdat het leven hier iets langzamer gaat dan in Nederland, hebben we ook de tijd om zaken uit te zoeken, te regelen en te organiseren.

Dus, soms moeten we onszelf en elkaar even knijpen om erbij stil te staan dat we wonen, werken en leven in de Verenigde Staten. Vaak gebeurt dat bij de onmetelijk mooie landschappen, gebouwen en uitzichten die Amerika, en ook Texas, en ook Houston, rijk zijn. Vaker is het bij de kleine dingen die voor Amerikanen heel gewoon zijn. Het (soms overdreven) hartelijke welkom bij het binnenkomen van een winkel, de tot soms wel 6 mensen die je professioneel, snel, correct en vriendelijk bedienen in restaurants, het 'drive-thru' pinnen bij onze bank van Wells Fargo waardoor we de auto niet meer uit hoeven, en in lijn daarmee, het gemak waarmee je alles met de auto kunt doen.

De auto. We wisten al dat auto's voor Amerikanen zowel gebruiksvoorwerpen als statussymbolen zijn. Wij hebben onze fietsen, maar zijn daarmee een absolute minderheid hier. Er zijn racefietsen, maar dat is voor het weekend. Onze functionele fietsen worden een beetje meewarig bekeken: het is te heet, levensgevaarlijk omdat Amerikanen er niet op rekenen dat er fietsers langsflitsen, en überhaupt zinloos; bij iedereen staat een SUV voor de deur & fietsen hebben geen airco. 
In het weekend is fietsen goed te doen. Wij rijden graag op zondag naar de wijk Rice, met rustige, lommerrijke straten, en barretjes en restaurantjes. En zelfs dan is het oppassen: toen wij onlangs een ritje door die wijk maakten door de doodstille straten, zagen we in de achteruitkijkspiegel dat twee enorme jeeps elkaar niet hadden gezien bij het naderen van een kruising, en rustig, maar kordaat en effectief elkaars bumpers aan gort reden. En een terreinwagen kan je niet missen, zou je zeggen. Ik moet gewoon een beetje oppassen, want ik vertik het om met een oranje vlaggetje te rijden. Ja, die zie je hier. En ja, ook bij volwassen meneren en mevrouwen. En ja, ondanks dat we van vlaggetjes en van oranje houden, ik vertik het. 

Wij rijden ook een SUV, een vrij flinke Ford Edge automaat. Er zit een voor Amerikanen vrij kleine motor in (hoewel je dat meer ziet, zeker omdat Europeaanse auto's zo populair zijn): een 2 liter, maar wel met een turbo én een intercooler. Het apparaat levert 277 pk, en daar heb je -- behalve voor het aanjagen van de airco -- he-le-maal niets aan. 
Rijden in Downtown is pruttelen van stoplicht naar stoplicht en de snelwegen rondom Houston zijn zo vol dat je niet hard kunt. En ook weten dat je snel bent heeft geen zin: in Nederland wist ik dat ik met mijn Duitse turbodiesel die Prius wel voor kon blijven bij een inhaalsprintje, maar hier heeft iedereen minstens 250 pk. Je klapt dus met volle snelheid op elkaar. Maar goed, ik ben een man, ik ben tevreden. 277 pk bekt lekker.

Met die offroader tuf ik elke ochtend in 10 minuten -- oh, bliss -- naar mijn werk. Ik werk bij een van de grootste chemiebedrijven van de wereld, en stuur vanuit mijn kantoor in een wolkenkrabber een team aan: samen ondersteunen we ongeveer 1200 medewerkers die wereldwijd verantwoordelijk zijn voor supply chain, procurement, en de polymeren- en chemicaliën business. Het werken is vergelijkbaar met mijn baan in Nederland, maar dan voor een significant grotere groep, en met een wereldwijd accent. 
Ik zit op de 15e verdieping van de LyondellBasell Tower, een imposant, zwart gebouw midden in Downtown Houston. Deze staat op een steenworp afstand van de JPMorgan Chase Tower, 1 Shell Plaza, en Bank of America Center, kortom, in goed gezelschap. Downtown is betrekkelijk klein, kleiner dan je zou verwachten van de vierde stad in Amerika, maar er wordt flink gebouwd en gerenoveerd. Er zijn twee alternatieve stadscentra, Medical, met het grootste medisch centrum ter wereld, en the Galleria, met een enorm winkelcentrum en de hoogste losstaande wolkenkrabber (althans, dat zegt men), de Williams Tower.

Vanwege de extreme hitte in de zomer is het overdag buiten in Downtown niet te doen. Tussen de grootste gebouwen en een aantal functionele gebouwen (zoals mijn parkeergarage naast de Fullbright Tower, 3 minuten lopen van mijn wolkenkrabber, zitten loopbruggen, waardoor de koude lucht vanuit de gebouwen wordt gejaagd. Je kunt van gebouw naar gebouw lopen zonder dat je in de hitte hoeft. 
Daarnaast ligt er onder de stad een immens stelsel van gangen, met winkeltjes, barretjes en extreem veel restaurantjes. Die gangen zijn uiteraard gekoeld, en open tijdens kantoortijden, dus jammer genoeg niet in het weekend. Vooral tussen half twaalf, start van lunchtijd voor mijn collega's, tot wanneer de laatsten zijn gegaan om ongeveer half twee, is het bijzonder druk in de gangen, maar door de overweldigende hoeveelheid restaurants is het wachten beperkt, hoewel het op het hoogtepunt rond kwart over twaalf alsnog wel druk kan zijn. 
Voor ongeveer een dollar of 8 heb je een lunch, vers bereid, paleo-verantwoord, of glutenvrij, Louisiana bbq, Mexicaans, of Italiaans, brood, soep, Aziatisch in alle varianten, of gewoon Amerikaanse vette bek. Iedereen gebruikt de tunnels, dus ook met lunchtijd zie je niet veel mensen buiten. 
Maar 's avonds is Downtown echt uitgestorven. Vanaf 7 uur nemen de daklozen en zwervers het over, en zie je echt niemand meer op straat. Zeker langs de randen en met name in het zuid-westen is het naar en geen plek om 's avonds te zijn.

Onze wijk is goed, veilig en schoon. We vullen de avonden, ook in de hitte, met drankjes en hapjes op onze patio, en genieten van lange, lome en warme uren, en van de honden die hun draai bloedsnel hebben gevonden, en lui en langzaam in de warmte bakken. 
Ik tik dit met een koel lokaal biertje in mijn hand op de loungeset, terwijl ik eekhoorntjes voorbij zie schieten, kardinaaltjes over vliegen om in bomen te kwetteren, met een van de honden tegen me aan en Debby tegenover me, druk met een spelletje op de telefoon. Proost. Het is goed om in Texas te zijn.

Ditjes en datjes

Het nieuws van de omgevallen kranen in Alphen aan de Rijn heeft zelfs Houston bereikt! Ik had net NU.nl uit, toen ik het ABC13 nieuws las, en daar het bericht zag.

  

Morgen komen onze spullen, zo fijn! Morgen zijn we ook 6 jaar getrouwd, wat een prachtig cadeau voor de huwelijksdag. Manlief gaat gewoon werken, de honden gaan een dagje in het appartement beneden en ik mag de mannen vertellen waar alles komt te staan.

Vandaag zijn de gehuurde meubelen alvast weggehaald, inclusief het bed. Vannacht slapen we op onze tuin loungeset, en dan morgen heerlijk weer in ons eigen bedje!

En ja, de honden gaan dus naar beneden, de Indiase buren zijn weg. We hebben wat gemist, het schijnt dat er veel stennis is geweest tussen de verhuurder en de onderburen, zaterdag is de politie zelfs langs geweest, net voordat wij thuiskwamen van vakantie, hebben we dan weer gemist... Inmiddels zijn de Mexicaanse bouwvakkers het beneden weer toonbaar aan het maken, het schijnt een zooitje te zijn geweest.

Tussen alle bedrijven door zijn we ook nog op een Cocktails & Conversation party van ons buurtje geweest. Erg leuk om iedereen te leren kennen.

Elke maand is er een 'party' die wordt gehost door een van de mensen uit de buurt. Vaak in schitterende huizen, en met heerlijk eten (en uiteraard cocktails), dus dat wordt ons maandelijkse uitje.

Dit jaar zit al helemaal vol, maar volgend jaar gaan wij zelf een cocktail party hosten.

South Padre Island

Langs de hele Texaanse kust vind je zogenoemde barrière eilanden. Deze eilanden zorgen ervoor dat de Golf van Mexico minder vat heeft op het vasteland. Tussen de eilanden en de kust ligt brak water, waar talloze watervogels en andere dieren hun leefgebied hebben.

In het zuidelijkste puntje van Texas, op zes uur rijden van Houston, vlakbij de grens met Mexico, ligt zo'n langgerekt barrière eiland; South Padre. Via een indrukwekkende brug kom je op het eiland aan, een heel smalle strook land, die alleen in het zuidelijkste puntje bebouwd is en na een paar kilometer richting noorden overgaat in zandduinen.

  

De temperaturen op het eiland liggen zo'n 6 - 10 graden lager dan in Houston op het moment, en er waait een heerlijk eilandwindje.

We hebben een paar fantastische dagen gehad. Het hotel was super hondvriendelijk. Bij aankomst kregen ze een hondenkoekje, ze mochten mee naar het ontbijt, naar het zwembad, perfect! Laika moest even wennen. Je zag haar denken: weer een nieuw huis? En wat doen al die andere mensen in MIJN NIEUWE HUIS? 

Overdags gingen we naar het strand, naar het zwembad en naar de bayside (de kant met dat brakke water). Manlief had de vlieger mee en heeft de blits gemaakt op z'n nieuwe long board. De honden vonden het water fantastisch. Laika keek niet op of om als er een enorme golf aankwam, ons heerlijk stoicijnse hondje. Nikita vond het allemaal wat spannender, maar ze is inmiddels een echt waterratje geworden. En als ze het zat was, plofte ze met haar kont in het water en ging gewoon een tijdje zitten.

Twee avonden was er vuurwerk bij Louie's bar & restaurant, waar we heerlijk gegeten hebben. Heel ander vuurwerk dan in Nederland, veel kleuren en prachtige effecten. Ook hier stond Laika bij met een gezicht van 'Really people, excited over a few loud bangs and some colours in the sky? Really.... en dan draaide ze zich van het vuurwerk af. Nikita vond het erg spannend, vooral de harde geluiden.

 

De hitte...

Langzaam maar zeker besluipt de hitte ons. Bijna ongemerkt is het hier heet geworden, heel heet.

Had je een paar weken geleden nog zoiets van: Ok, 't is warm, maar m'n oksels zijn nog droog en het zweet loopt nog niet in straaltjes van mijn gezicht... Nu kom je na een paar minuten buiten drijvend van het zweet weer binnen.

Konden we een paar weken geleden nog prima buiten BBQ'en, nu is het niet meer te doen.

's Avonds blijven de temperaturen ruim boven de 30 graden, pas 's nachts koelt het een klein beetje af naar 25 -29 graden. Het fijnst zijn de eerste paar uren van de ochtend, van 6.00 tot 8.00, als de zon net opkomt en het relatief koel is.

De luchtvochtigheid is bijna 100% en ook al zijn ze hier behoorlijk gewend aan de hitte, met deze temperaturen begint ook hier de overheid te waarschuwen:

Gelukkig hebben wij airconditioning, dat maakt het in huis meer dan dragelijk. We zijn inmiddels behoorlijk thuis in de Fahrenheit temperatuurmeting. Erg wennen in het begin, en het omrekenen is vrij ingewikkeld, maar je krijgt er 'gevoel' voor.
Tussen de 80 en 90 graden Fahrenheit is heerlijk zomers weer, goed warm, maar lekker, zeker in de schaduw. Boven de 90 wordt het warm, vooral als daarmee de luchtvochtigheid ook stijgt. Rond de 100 (zoals bij ons de laatste paar weken) is in de zon niet te doen, in de schaduw & stilzittend lukt het nog wel even, maar daarna ga je met klotsende oksels naar binnen. Boven de 100 en zeker richting de 110 is zelfs voor ons Nederlanders binnen-blijf-temperatuur (waar onze Amerikaanse buren al vanaf 90 graden niet meer buiten te bekennen zijn).



Het grote nadeel van de hitte is dat de grond erg heet wordt. Dat betekent dat de honden alleen 's ochtends heel vroeg even een ommetje kunnen maken, de rest van de dag is het asfalt te heet om op te lopen voor ze. We gaan vaak 's avonds even naar het Dogpark bij de Bayou, waar ze lekker over het gras en in het water kunnen rennen.

Om de hitte buiten enigszins te ontvluchten, zijn we een paar dagen naar South Padre Island geweest, in het volgende blog daar meer over.