De visa zijn binnen. Na dagen van papieren verzamelen en de mogelijke vragen voorbereiden, was het interview zelf een fluitje van een cent. Het proces was bijzonder om mee te maken: het consulaat in Amsterdam, dat de visa aanvragen afhandelt, zit in een prachtig monumentaal pand aan het Museumplein. Binnenkomen is geen sinecure: het is zwaar beveiligd, en je komt niet binnen zonder een uitgebreide controle van tassen en papieren. We hadden onze telefoons thuisgelaten, wat het proces makkelijker maakte - je komt met een telefoon op zak niet het pand in. We hoefden alleen onze autosleutel achter te laten.
Balie 1: een vriendelijke Nederlandse jongen, die ons grappend en geruststellend door de hele papierwinkel haalde. Controle, stempeltjes, kopieën en het betalen van een fee: “Gaat u maar zitten, u wordt zo opgeroepen.” De ruimte is open, en hoewel er glazen panelen om de balies heen staan, zijn alle gesprekken te volgen. Studenten die aan het MIT gaan studeren en geen idee hebben wat er gebeurt, ervaren journalisten voor sportevenementen, een andere man die ook naar Houston gaat, en wij.
“Number 6, please proceed to desk 3” - dat zijn wij. Een goedlachse consulair medewerker, een Brit, rommelt met de stapel papieren, en vraagt vriendelijk een stel - ogenschijnlijk willekeurige - vragen: “waar werk je, wat doen ze, wat is jouw rol, hoe groot is het bedrijf (onder de indruk bij ’13.000 man wereldwijd’), hoe lang blijf je, hoe lang zijn jullie getrouwd, wat gaat je vrouw doen”, en met een paar krabbels en stempels, zijn we 4 minuten later goedgekeurd. De paspoorten houdt hij: hij zal de visa laten aanbrengen, en ze naar ons opsturen per koerier. Drie dagen later liggen de twee pakketjes op de mat.
Met de visa op zak kunnen we vaart maken. We boeken de pre assignment trip voor de house hunting. De stormen, die de afgelopen dagen huis hebben gehouden, de stad blank hebben gezet en zelfs aan 35 mensen het leven hebben gekost, maken het nog even spannend of we wel kunnen gaan.
In drie dagen tijd gaan we acht huizen bezoeken, vergelijkbaar met drive-in woningen in Nederland. Garage beneden, wonen op de eerste verdieping (‘second floor’, in de VS) en extra kamers op de derde. We hopen in de komende week het huis te vinden, en direct de huurovereenkomst te tekenen. Dat geeft de experts die ons helpen de tijd om leenmeubilair te plaatsen, aangezien de meeste van onze spullen per schip worden verscheept. Dit duurt ongeveer twee maanden.
In de tussentijd hebben we thuis letterlijk alle spullen door onze handen laten gaan. Wat willen we meenemen? Wat mag wel en niet mee? Wat gaat in de zeecontainer, wat gaat met de air freight, wat gaat in de koffers en wat doen we met alles dat niet meegaat? Een flinke klus die ons doet beseffen hoeveel we in de loop der jaren om ons heen verzameld hebben. Het verhuisbedrijf is langs geweest en heeft ons uitgelegd wat er allemaal komt kijken bij een internationale verhuizing, wat er van ons verwacht wordt en wat zij voor ons gaan regelen.
Nu is het koffers pakken voor de eerste trip, daarna weten we wat de datum van vertrek wordt en kunnen we de laatste zaken zoals de verkoop van de auto en uitschrijving bij Gemeente en instanties gaan regelen.
